Ik ben zo moe van al dat bidden Heer.
Zo moe van steeds maar op Uw deur te kloppen.
Het duurt zo lang, soms zie ik het niet meer
en denk ik, dat ik net zo goed kan stoppen.
Dan lijkt de hemel één brok graniet.
Laat toch een klein stukje voor mij open,
zodat ik zeker weet, dat U mij ziet,
want ik blijf tóch op uw genade hopen.

Heer, als we in 't verleden blijven steken,
dat ons zo dikwijls driftig achterhaalt,
wilt U ons dan een richtingwijzer geven,
Wanneer we van de weg zijn afgedwaald?
want U zegt "zie niet om, zie uit naar morgen"
Geef ons een woord, een teken, of een lied.
Geef ons Uw hand, om ons aan vast te houden,
Wees onze Gids, al zien we U soms niet.

Heel diep in ons hart klinkt een lied van verlangen.
Een bede om vrede, die puur is en echt.
Wij willen zo graag deze vrede ontvangen,
De hoop, die Uzelf in ons hart hebt gelegd.
De landen en volken bestrijden elkander.
De aarde ontbrandt, overal dreigt gevaar.
De een wil nog machtiger zijn dan de ander.
O Heer, waarom haten de mensen elkaar?

De boodschap gaat weer rond over de aarde;
"Het is advent, straks breekt het kerstfeest aan".
Maar heeft het voor de mensen nogwel waarde,
wat God voor deze wereld heeft gedaan?
Veel mensen kunnen 't zonder Hem wel stellen
En hebben zich daarom al van Hem afgewend.
En tóch, wij mogen, ja, wij móeten het vertellen:
De Here Jezus komt al gauw: Het is advent!